O H - F O R U M

WK-brief (nummer 8 )

Beste Osalam,

Het was goed dat je vrijdagavond weer eens op Limbonello was. Altijd fijn om met een deskundige te kijken. Iemand die meteen ziet dat David Luiz met de binnenkant van de voet een vrije trap erin schiet, iemand die een uur van te voren voorspelt dat Brazilie met 2-1 gaat winnen (waarmee je voor de zoveelste keer weer eens bewees dat er een ware voorspeller in je schuil gaat, dat je bijnaam 'de Nostradamus van de Paasberg' helemaal niet ver gezocht is ook). Iemand die ook meteen ziet dat Neymar een gebroken rug had. Nou ja meteen, je dacht eerst dat hij zich ongelooflijk aanstelde, dat het Latijns theater was en zo. Je grapte later toen hij het veld werd afgedragen pas dat hij zijn rug wel eens gebroken zou kunnen hebben. Maar toch.
Allemaal goed en aardig zo'n kwartfinale tussen twee Zuid-Amerikaanse landen, maar gisteravond ging het natuurlijk om het echie, als ik dat zo mag zeggen. Jee, wat een avond was het weer, zeg. Het mooiste van de hele avond was dat mijn zoon voor het eerst in zijn leven een hele wedstrijd met me meegekeken heeft. Opeens heeft hij het voetbalvirus toch te pakken, en dat in een wedstrijd die zo verschrikkelijk traag op gang kwam. S. keek wederom niet mee. Ze stond de hele avond in de keuken te kokkerellen. Af en toe riep ze ons quasi geinteresseerd toe of het al 1-0 was. Ik werd daar niet vrolijk van, dat begrijp je.
Sjonge wat zat ik me te verbijten in die eerste helft. Ik werd niet goed van dat steriele voetbal, dat voorzichtige getik zonder dat het een kans opleverde. Ik werd niet goed van die Costa Ricaanse muur, hoewel ik natuurlijk donders goed wist dat dat nou precies dezelfde speelwijze is als het poldercatenaccio. Als een andere ploeg het doet, en je komt er niet door, erger je je kapot! In de tweede helft begon ik me meer te ergeren aan de steeds groter wordende serie gemiste kansen. Halverwege de tweede helft liep S. nog een maal door de kamer om naar bed te gaan. Nog geen 1-0? vroeg ze nog een keer, maar ditmaal met veel meer cynisme in haar stem.
Enfin, toen die verlenging. Ik dacht: als ze het nu niet afmaken dan wint Costa Rica. Zoveel kansen missen, dan komt die ijzeren voetbalwet om de hoek kijken.... De Midden Amerikanen waren er ook de hele wedstrijd op uit om naar penalties toe te werken. Het was hun doel! Dat doel kwam steeds dichterbij! En daarbij kwam ook nog eens de wetenschap dat ze de penaltyreeks tegen Griekenland zo voortreffelijk hadden afgehandeld: 5 keer onberispelijk raak geschoten.
En Nederland bleef maar kansen missen en de tweede verlenging liep naar haar eind. Ook mijn goede kameraad uit Hummelo kon het tij niet keren. Toen begon Frank Snoeks plotseling over het warmlopen van Krul. Ik dacht: allemaal leuk en aardig, maar dit wordt toch niks meer. Een grote gelatenheid maakte zich meester van me. Het is gebeurd met Nederland. Daar was ik van overtuigd. Ik had Nederland immers te veel en te vaak onderuit zien gaan als het op penalties aankwam, en ik neem aan, beste Osalam, dat jij hetzelfde hebt gedacht. In tegenstelling tot veel anderen kon ik ook gewoon kijken naar de penalties. Ik wist immers dat ze naar huis zouden gaan. D. was nu voor het eerst van zijn leven trouwens wel bloednerveus als gevolg van een voetbalwedstrijd. Maar ook hij bleef kijken. Bij de eerste gestopte penalty balde ik mijn vuist terwijl ik iets van Jahahahaaa uitkraamde. Maar meteen dacht ik weer: dadelijk gaat Nederland ook missen. Maar nee, de jongens bleven die bal maar in de touwen jagen. Bij de vierde Costa Ricaan had ik plotseling een goed gevoel... En jajahaaaaa! Onwerkelijk, was het. Onwerkelijk dat Nederland had gewonnen met strafschoppen. Ik had vochtige ogen, Osalam, dat mag je best weten.
Uiteraard moest ik al het gebabbel na de wedstrijd ook horen. Het werd een uur, half twee, toen D. op zeker moment zei: moet ik niet naar bed? Ooh, ja, ja natuurlijk moet jij naar bed! Man! Ben je nu nog op!!? Hoe laat is het al wel niet?
Ik ben met hem meegelopen, en hij viel als een blok in slaap. Zelf heb ik nog tot een uur of drie zitten te surfen over het www naar wat er geschreven werd over de thriller. Voetbal kan een mens gelukkig maken, Osalam. Zeker voor een aantal uren.

Met vriendelijke groet,
Graf von L.

PS: Maestro komt woensdag de halve finale bij me kijken, als je zin hebt, je bent altijd welkom.