poëzie

[de scheids]

test

[close]

Kijk, dat is nou echt poëzie uit de tijd van sms en social media: kort als een tweet, actueel en humoristisch!

[Graf von L.]

Welkom terug, Close!

[Graf von L.]

http://www.youtube.com/watch?v=8XG1B_7r4y8

[Graf von L.]

http://www.youtube.com/watch?v=-qpLpNa0fYc

[Graf von L.]

Vond nog een oude in de la.

http://hanslimbeek.blogspot.com/

[Graf von L.]

DE MORGEN BEN JIJ

De morgen ben jij
De lucht is vol rozen
de rozen zijn weerloos
weerloos je handen je ogen
roos van je mond
de morgen ben jij
weerloze roos van de morgen
wond van de rozen


(Ingrid Jonker)

[Graf von L.]

http://www.youtube.com/watch?v=KLhu3Ea1G_4


De droom.

[Graf von L.]

http://www.youtube.com/watch?v=rsQ371qwlZc

[Graf von L.]

In het nooit, dat nog komt.....

http://www.youtube.com/watch?v=LqC2yhb8vVE

[Graf von L.]

http://www.youtube.com/watch?v=rCxrufjMQuw

[Graf von L.]

Wildbreien, infobesitas en boemerangkind.

[close]

Dit is het vervolg op?

Terwijl hij achter zijn computer zat, zag hij door het raam twee bloedmooie tienermeiden voorbijfietsen in de novemberzon.

[Graf von L.]

Het zijn de winnaars onder de neologismen van dit jaar.

[close]

Dat weet ik wel. Die zijn natuurlijk veel opwindender dan bloedmooie tienermeiden.

[Graf von L.]

Bomans in aktie.
---------------------------------------------------------------





Abe Lenstra

We stonden bij Achilles, het regende en woei,
in een geur van sigaren, nat gras en natte mannen,

het gromde en stampvoette om ons heen,
voetbal was oorlog, toen al.

Vader, weet je nog hoe het even doodstil werd,
de bal kwam, hij kwam uit de grauwe lucht
en woei voor het doel,

niemand had gezien dat hij daar stond.

Weet je nog hoe hij toen even met zijn hoofd knikte,
bijna ootmoedig, bijna verlegen, bijna verontschuldigend.

We hadden verloren voor we het wisten. Abe.


Rutger Kopland

[Graf von L.]

Geweldig gedicht van Campert.


DENKEND AAN JACQUES PRÉVERT EN JOSEPH KOSMA

Het regende zon
die dag in het Noordstation
toen je naar me toekwam

we omhelsden elkaar
je zei dat je blij was
ik wist waar de bus

de 26 die ons zou voeren
langs het volk van Belleville
naar waar het beviel

de Rue des Pyrénées
waar ik ‘obrigado’
tegen de conciërge zei

waar je kon zetten je tas
en wassen je haar
en vragen wat nu

Het regende zon
die dag in het Noordstation
toen je naar me toekwam.

Je had een taak een adres
films over onderdrukte rassen
ver van Abbesses

maar onbedreigd te zien
in een culturele ruimte
ver van de rest

Court Saint-Louis
in die buurt moest je wezen
meteen na de lunch

in Popincourt het Elfde
je trok nieuwe schoenen aan
we liepen via Père-Lachaise

Het regende zon
die dag in het Noordstation
toen je naar me toekwam.
Later in straten
vol afbraak en gaten
in Ménilmontant

wou ik je wijzen
op de tand der tijden
en hoe ons hart desondanks

maar je kneep in mijn hand
en zei dat een ander
en dat de dingen nu eenmaal

Het regende zon
die dag in het Noordstation
toen je naar me toekwam.

Ach de blaren die dood zijn
de passen verstorven
alleen in mijn hoofd nog die deun.



En iets verder op, in datzelfde Parijs...

http://www.youtube.com/watch?v=q0qJCC7R-YE

[Graf von L.]

Slauerhoff als voetballer (Geheel links met tropenhelm.)

Winter op zee


De kim wordt wreed, de golven tuimlen wild,
Van mild en groen, spoorslags hardgrijs en grauw;
Eén nacht waarin de wind door 't luchtruim rilt,
Dan, als een plotselinge dood, de kou.

Om rotseilanden zonder boom en gras,
Liggend verlaten in het oeroud ruim,
Bloeit slechts 't onstuimig en verward gewas
Van 't snel opschietend, snel verwelkend schuim.

Op 't schip waarin geen vuren troostend branden,
Nestelt de kou zich voor een lange reis;
Tegen de 's nachts wakkergekraakte wanden
Kruit en verbrijzelt zich het drijvend ijs.

[Graf von L.]

WIJ WAREN GEEN JONGENS

wij hadden vaders, wij waren zonen. het volstond niet
dat wij driemaal daags spek en spinazie vraten.
de hemdsmouwen moesten omhoog,
wij moesten tonen hoe hard wij de spieren in onze bovenarmen
op konden spannen. wij zweetten als zwijnen, groeven bloederige kloven
in onze handen, wroetten in het stof waarin onze voorvaderen
al jaren liggen te liggen
en kregen het vuil amper onder onze vingernagels vandaan.
wij moesten voelen met wat wij tussen de benen geboren waren, jongens,
maar hadden niet eens een eigen kamer
waar wij voorovergebogen, met opgetrokken knieën
en met de neus in andere werelden zaten.
wij ondervonden aan den lijve dat doordringende boerenstank
je harder in het gezicht kan slaan dan wat vuistdikke boeken.


(David Troch)

[Alchemist]

klinkt als ..m'n opoe.. d'r relaas..
' met de blote handen moesten we de knollen uit de bevroren grond krabben.. " oftewel.. "wat zit je te zeiken" werk.. nu.. voor me..

[Graf von L.]

Hij heeft er wel een prijs mee gewonnen.

[Alchemist]

de grens tussen poezie en gewoon "een praatje" vervaagt aardig ..

[Graf von L.]

Martinus Nijhoff


Het kind en ik

Ik zou een dag uit vissen,
ik voelde mij moedeloos.
Ik maakte tussen de lissen
met de hand een wak in het kroos.

Er steeg licht op van beneden
uit de zwarte spiegelgrond.
Ik zag een tuin onbetreden
en een kind dat daar stond.

Het stond aan zijn schrijftafel
te schrijven op een lei.
Het woord onder de griffel
herkende ik, was van mij.

Maar toen heeft het geschreven,
zonder haast en zonder schroom,
al wat ik van mijn leven
nog ooit te schrijven droom.

En telkens als ik even
knikte dat ik het wist,
liet hij het water beven
en het werd uitgewist.


Nijhoff (1894 - 1953)

[Graf von L.]

JCC


http://www.youtube.com/watch?v=OGWhjojt5dw

[Graf von L.]

(Miriam van Hee)


Dood in Lissabon

wat konden wij doen, beginnen
als alles een einde kon nemen -
een ogenblik, wisten we, maar wanneer
dat wisten we niet, daarom
schreven we toch
en waren alleen
er waren musea, straten en pleinen
wind van de zee, van de verte
je weet wel van angst en verlangen
van wachten, van ooit

stel je dan voor hoe verloren
we liepen, altijd uitkomend
bij de rivier, we vroegen ons af
wie de lichten ontstak op de brug,
wie de vrachtwagens nieuwe
opschriften gaf en waarvandaan
al het stof in de wereld bleef komen

[Graf von L.]

Ingmar Heytze. Komt ondanks zijn reisfobie de laatste jaren ook wel eens een aantal kilometer buiten Utrecht.


Voor Jan Arends

Voor mij
is angst
een
ziekte
daardoor
ben ik
nergens
bang voor

maar wel
bijna
overal
ziek van

Ingmar Heytze,
De Allesvrezer

[Graf von L.]

Mark doet het een stuk beter dan Fred. Hij is een opgewekte jongen, terwijl Fred kijkt alsof hij het ook niet meer weet. Nooit doen!

Marc groet 's morgens de dingen
Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem
ploem ploem
dag stoel naast de tafel
dag brood op de tafel
dag visserke-vis met de pijp
en
dag visserke-vis met de pet
pet en pijp
van het visserke-vis
goeiendag

Daa-ag vis
dag lieve vis
dag klein visselijn mijn


(Paul van Ostaijen)

[de scheids]

Mark doet het een stuk beter dan Fred. Hij is een opgewekte jongen, terwijl Fred kijkt alsof hij het ook niet meer weet. Nooit doen!

Marc groet 's morgens de dingen
Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem
ploem ploem
dag stoel naast de tafel
dag brood op de tafel
dag visserke-vis met de pijp
en
dag visserke-vis met de pet
pet en pijp
van het visserke-vis

N :wink:
goeiendag

Daa-ag vis
dag lieve vis
dag klein visselijn mijn


(Paul van Ostaijen)

[Graf von L.]

Paul van Ostaijen (1896 - 1928)

F. JESPERS SCHILDERT EEN HAVEN

PORT Pour mon gosse
PORT Pour rire
PORT a la Portée de tout le monde
PORT Peinture
PORT Porte ouverte


S e s a m


verbe mage


Parmi les
Pierres
Précieuses la
Poulpe pourpre
Pense au
Paradis
Perdu


0 p o u l p e p a r e s s e u s e

[Graf von L.]

Arthur Rimbaud




DAGERAAD

Ik heb de zomerdageraad omarmd.

Er bewoog nog niets aan het front van de paleizen. Het water lag doodstil. De schaduwen bleven op de bosweg gekampeerd. Door mijn voetstappen ontwaakten de heldere en milde briesjes, en de edelgesteenten keken toe, en de vleugels verhieven zich zonder geluid

De eerste hofmakerij volgde op het bospad, al gevuld met frisse en bleke schittering, toen een bloem me haar naam zei.

Ik lachte naar de blonde wasserfall die door de sparren heen haar haren losgooide: aan de zilveren kruin herkende ik de godin.

Toen lichtte ik één voor één haar sluiers op. In de laan, met armgezwaai. Op de vlakte, waar ik haar aan de haan verried. In de stad vluchtte zij, tussen de klokketorens en de koepeldaken, en rennend als een bedelaar op de marmeren kaden, zat ik haar achterna.

Boven aan de weg, bij een laurierbos, omvatte ik haar met de vergaarde sluiers, en ik voelde iets van haar immense lichaam. De dageraad en het kind vielen aan de voet van het bos.

Bij het ontwaken was het middag.